Charakterystyczne zachowania w środowisku zawodowym
TYPOWE ZACHOWANIA
Najważniejszym zadaniem, jakie stawia przed sobą nieświadoma siebie Dwójka, jest zaspokajanie potrzeb ludzi, którzy są dla niej ważni. Pierwszoplanowe są dla niej potrzeby współpracowników. Jej wewnętrzny „czujnik” sonduje otoczenie w ich poszukiwaniu, dlatego bardzo często Dwójka odpowiada na oczekiwanie, zanim jeszcze zostanie ono w stosunku do niej sformułowane.
Dwójka znakomicie wspiera partnerów zawodowych, a przez udzielanie im swojego wsparcia nieświadomie nimi manipuluje, oczekując w zamian akceptacji. Kiedy takowej nie otrzymuje, staje się rozgoryczona, w skrajnych sytuacjach – nawet mściwa. Dwójki bywają bardzo niezadowolone, jeśli ich pomoc zostaje odrzucona. Potrafią na długo zapamiętać taką sytuację.
Największy kłopot we współpracy z Dwójką sprawia jednak ich absolutny brak umiejętności proszenia o pomoc dla siebie. Dwójka nie potrafi tego zrobić, nawet jeżeli naprawdę sobie nie radzi. O ile w sferze życia osobistego predyspozycja ta jedynie przeszkadza, to w relacjach zawodowych może stanowić poważną przeszkodę we współpracy z zespołem.
Nie dba także o swój rozwój. Nawiasem mówiąc, właśnie z tego powodu nieczęsto możemy spotkać Dwójki na stanowiskach kierowniczych. Dobrze czują się one raczej jako postacie drugoplanowe również dlatego, iż nie są wtedy wystawione na ostrze krytyki (a jednocześnie mogą z bezpiecznej odległości oceniać sytuację). Ta potrzeba otrzymywania ciągłej pozytywnej informacji zwrotnej blokuje u Dwójek poszukiwanie własnej drogi rozwoju. W konsekwencji często – i nie zawsze z powodzeniem – kopiują one metody pracy innych.
Niewyrażanie potrzeb w otwarty sposób może stawiać ich partnerów zawodowych w sytuacji w której nie mają pojęcia o oczekiwaniach Dwójki. Prowadzi to do pozornie niezrozumiałych konfliktów, pretensji, smutków oraz poczucia bycia wykorzystywanym.
W związku z koncentracją na potrzebach innych i chęcią czynienia dobra poważnym błędem może być zaoferowanie Dwójce pracy pozbawionej wymiaru emocjonalnego. Człowiek ten musi wkładać ogromy wysiłek w zajęcia czysto intelektualne, które, w jego odczuciu, są znacznie mniej ważne niż budowanie wzajemnych relacji. Menedżer, który nie będzie potrafił odkryć tych predyspozycji i wesprzeć Dwójki w jej rozwoju, po pewnym czasie będzie miał do czynienia z pracownikiem niezadowolonym, upartym i wręcz fabrykującym oszczerstwa pod adresem szefa.
SPOSOBY POROZUMIEWANIA SIĘ
Język Dwójki jest bardzo charakterystyczny – pojawia się w nim wiele pytań osobistych, a ponadto ujawnia się spontaniczna chęć udzielania pomocy, często zresztą nieproszonej. Dwójka podziwia i pochwala różne działania bądź ich autorów. W naszym kraju nie ma tradycji mówienia komplementów w związku z pracą zawodową, ale nawet na tym polu Dwójka wypada powyżej przeciętnej. Zawsze stara się, żeby osoba, z którą się kontaktuje, była zadowolona, i zabiega o to zadowolenie. Natomiast zwykle bardzo mało albo w ogóle nic nie mówi o własnych sprawach. Nawet zapytana o nie, unika odpowiedzi i uwagę kieruje na rozmówcę.
Głos Dwójki ma zwykle ciepłą barwę, którą traci dopiero, kiedy partner odmawia przyjęcia pomocy. Wtedy na twarzy Dwójki rysuje się wyraźne zdziwienie, a nawet błysk złości. Twarz przeważnie bywa uśmiechnięta, a na pewno zrelaksowana, chyba że Dwójka podjęła się jakiegoś ważnego zadania niesienia pomocy i jest niezwykle zabiegana. Wtedy widać pasję i nieco zacietrzewienia.
Język ciała – przez płynność ruchów i luźną postawę – zachęca do przyjmowania oferty pomocy. Kiedy pomoc ta zostaje jednak odrzucona, twarz Dwójki staje się napięta, z częstokroć nadętymi policzkami, niczym u krnąbrnego dziecka.
9,089 total views, 2 views today
